Nie jest łatwo, ale rodzice powinni wypracować w sobie postawę spokoju i determinacji oraz gotowości na wielokrotne próby. Najważniejsze, aby w tym trudnym czasie nie ulec pokusie i nie wyręczać się obrazem cyfrowym. Telewizor, tablet, smartfon… w szczególny sposób szkodzą małym dzieciom. Pamiętajmy – pilot to nie urządzenie do włączania telewizora, to urządzenie do wyłączania dziecka z rozwoju. Jeśli jeszcze do tego zadbamy o prawidłową dietę, damy dziecku szansę, że oddziaływania terapeutyczne będą skuteczne.

W przypadku małych dzieci, zwłaszcza tych na początku terapii musimy wypracować podstawowe umiejętności, takie które u dzieci z rozwojem normatywnym pojawiają się bardzo wcześnie i są oczywiste dla otoczenia. W autyzmie nic nie jest oczywiste. Taką umiejętnością jest NAŚLADOWANIE. Naśladowanie to podstawa uczenia się nowych umiejętności.

Jeśli spojrzymy na nasz dom, jak na przestrzeń terapeutyczną to okazuje się, że stwarza on niezliczone okazje do ćwiczenia naśladownictwa we współdziałaniu. Wycieranie kurzu, wkładanie i wyjmowanie ubrań z pralki, robienie naleśników, układanie książek, rozpakowywanie zmywarki, ubijanie kotletów … codzienne życie daje nam setki okazji. „Ale on nie chce tego robić!” Oczywiście, że nie chce! (prawda jest taka, że nie potrafi L) – i dlatego musimy dziecko z autyzmem tego nauczyć, początkowo działając ręką dziecka, tak żeby pokazać, o co nam chodzi. Pamiętajmy, że w początkowym okresie, zwłaszcza u dzieci głębiej zaburzonych instrukcje słowne nie będą skuteczne, co nie znaczy, że rezygnujemy z mówienia do dziecka. Ważne jest również naśladownictwo w zabawie: wybieramy proste czynności np. karmienie misia, usypianie lalki, przejeżdżanie autkiem po „moście” z klocków – demonstrujemy dziecku czynność i oczekujemy, że ono powtórzy; jeśli jeszcze tego nie potrafi wspomagamy synka/córkę wykonując czynność jego/jej ręką. I zawsze! Zawsze chwalimy i nagradzamy – nie żelkami czy żetonami, ale naszym uśmiechem, okrzykiem „super!” czy przytuleniem J.

Naśladownictwem jest również POWTARZANIE, czyli podstawa do rozwoju mowy. Tutaj bezcenną pomocą jest Program Słuchowy „Słucham i uczę się mówić” www.arson.pl autorstwa prof. Jagody Cieszyńskiej i Elżbiety Wianeckiej. To książeczki i płyty z nagranymi dźwiękami mowy, które są tak zmodyfikowane, że wywołują u dzieci powtarzanie. Dziecko powinno słuchać codziennie, dwa razy dziennie, (docelowo) po dwie książeczki na jedną sesję, w słuchawkach. „Ale on nie da sobie założyć słuchawek!” Zapewne J! Jeśli jednak ze spokojem i determinacją będziemy próbować – mniej więcej o tej samej porze, w tym samym miejscu, zaczynając od 2 -3 minut słuchania i stopniowo wydłużając ten czas, każde dziecko zacznie w końcu słuchać – a potem powtarzać! I to kolejny krok milowy w rozwoju dziecka z autyzmem. Spokój i determinacja – zna je każdy rodzic, który oduczał dziecko smoczka, „wychodził” z pampersów, podawał paskudny syrop choremu dziecku…

Drodzy rodzice – bo kto, jak nie WY? Autyzm to całościowe zaburzenie rozwoju, a jeśli zaburzenie jest całościowe, to i taka powinna być terapia. Prowadzenie terapii w domu nie oznacza 4 godzin przy stoliku każdego dnia, oznacza „wciąganie” dziecka z autyzmem do codziennego rodzinnego życia i komunikacji. Dzieci z autyzmem nie tkwią we „własnym świecie”. Świat jest jeden, tylko dzieciaki te z racji głębokiej niepełnosprawności, jaką jest autyzm nie mają w nim uczestnictwa. Ale mogą mieć! POWODZENIA.
Książeczki można kupić tutaj: >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>